این شعر را مهدیه خانم تقدیم کرده به معلم خوب ریاضی اش :

صدای دوست که می پیچد دوباره در دل گوشم

که می گوید:«بروبیرون»

تماشا می کنم ابری که می بارد درون خسته چشمانم

و آهسته به بیرون کلاس علم گام بر می دارم

سراپا، خسته و تنها

کنار آن در بسته

تماماً غرق افکارم

که تقصیر بامن بود یا استادم

که من اکنون در این سالن، به تنهایی

به دور از حل تمرینات

کنار در گرفتارم... ؟!!!